Man, man.. Wat ben ik blij dat mijn kids eindelijk weer naar school kunnen. Ik houd zielsveel van ze, maar mijn hemel wat vragen ze veel aandacht van je. Natuurlijk zijn ze elke minuut van aandacht waard, maar soms is het ook wel even lekker om iets voor jezelf te hebben. Ons gezin is echt wel flink op de proef gesteld afgelopen weken.
Mijn huis is een bende geworden
Rondvliegende schoolboeken, schriften hier en daar, een onopgeruimd aanrecht, een leeggeplunderde koelkast en laten we het over de voorraadkast met koekjes en snoep nog maar niet beginnen.. Kortom: mijn huis is echt een bende geworden. Maar hoe pakken jullie dat dan aan?
Ik droom al een tijdje van een robotstofzuiger, maar vind het voor nu toch wel te duur. Ik wacht op mijn 13e maand en ga dan misschien overstag. Tot die tijd stofzuig ik met de hand (geen straf, ook al klinkt dat wel zo). Ik begin in de ochtend, als mijn man en de kids druk zijn met (huis)werk. Dat mag ook wel, want de vloer ziet er niet uit. Ons nieuwe vloerkleed (hier gekocht) heeft het ook zwaar te verduren. Want tijdens de quarantaine ben ik toch minder streng. Schoenen aan in huis? Als je er maar niet mee de trap op gaat. Een paar maanden geleden was het voor mij ondenkbaar dat ik met schoenen in huis rond zou lopen, en kijk ons nu eens.
Ieder zijn eigen taak
Het lijkt soms alsof ze vergeten dat ik ook werk. Mama maakt schoon, doet de boodschappen, kookt, zorgt ervoor dat de kids zich niet vervelen als de online lessen voorbij zijn. En tussendoor vind ik gelukkig nog wel wat uurtjes om te werken. Ik ben tekstschrijver, dus erg flexibel in mijn tijd. A curse and a blessing. Want ik zou het ook wel fijn vinden als ik om 5 uur klaar ben.
Om dat doel te gaan halen, heb ik een nieuw systeem bedacht. Een takensysteem. Iedereen in huis, ook de kids, krijgen eigen taken. Ik doe nu nog één keer per week de grote boodschappen en de kleine boodschappen haalt mijn partner nu. De tafel wordt gedekt en afgeruimd door de kids (we houden de tafelschikking nu bewust minimaal, zodat ze geen uren bezig zijn). Geen schoenen meer aan in huis, brood smeren we tegelijk op één moment op de dag tijdens de lunch. Zo krijgen we langzaam weer goede regelmaat in ons leven. Want na die 10 weken (of zijn het er al meer?!) klinkt “regelmaat” mij als muziek in de oren.
