In een nieuwe rubriek, ‘Dagboek van..’, delen we het verhaal van een van onze lezers. Hoe zij omgaan met alledaagse dingen, zoals het hooghouden van alle ballen die we hoog zouden moeten houden. Of wat dacht je van de never ending wasmand?! Vrouwen doen hier hun verhaal. We trappen af met Cindy, partner en een moeder van een zoontje van 10.
“Respect voor alle juffen en meesters”
Toen we te horen kregen dat we in quarantaine moesten blijven, zei ik eigenlijk gelijk ‘zie je nou wel!’. Ik wist dat Corona ook ons land in de houtgreep zou nemen. Iedereen deed er zo makkelijk over, maar ik wist al dat er een lockdown aan zat te komen.
Mijn werk gaat gewoon door en die van mijn partner ook, maar dan komt het volgende. Mijn lieftallige zoon heeft “Corona-vrij”, zoals hij dat noemt. En als fanatiek gamer kon je hem hier niet gelukkiger mee maken! Gelukkig heeft hij dus wel wat om te doen. Maar hoe zit dat dan met proefwerkjes, huiswerk, blijven leren? Want mijn kind tot 1 juni alleen maar laten Minecraften lijkt me ook niet bepaald opvoedkundig de juiste keuze.. Op mijn vrije dagen probeer ik zo veel mogelijk tot rust te komen. Maar met een zoon die thuis zit en ook de nodige aandacht vraagt.. Juffen en meesters, ik heb het echt met jullie te doen.
Hoe ik probeer tot rust te komen
Ik werk bij een PR bureau. En je zou denken van niet, maar wij hebben het echt druk! Juist doordat er steeds meer bedrijven inzetten op online, zijn wij constant bezig met het schakelen, teksten schrijven, advertentiemateriaal klaarmaken.. Kortom: lekker druk. En als ik dan thuis kom, wil ik ook even lekker op de bank liggen.
Ik heb mijn Kobo abonnement weer geactiveerd, heb een tof borduurpakket gekocht, de puzzelmat is weer van zolder gehaald en Candy Crush heeft het druk momenteel. Zo probeer ik, buiten de was, het “lesgeven” aan mijn zoontje en het schoonmaken, toch tot rust te komen.
Hoe doen jullie dat eigenlijk, lesgeven aan je kind(eren)? Ik vind het best lastig hoor. Ik herken alles wel, maar het goed uitleggen is echt een vak apart. En dan heb ik er één thuis rondlopen. De juf van de klas van mijn zoon heeft maar liefst 24 kids om les te geven. Echt, echt, echt knap. Maar ik mag de mensen in de zorg ook niet vergeten, trouwens. Die staan ook echt te strijden. Hierbij een welverdiend applaus. Niet alleen voor de mensen in de zorg, van de politie en de brandweer, vakkenvullers. Maar ook van de juffen en meesters, mensen in de bouw, klantenservices, inpakkers, chauffeurs.. Applaus. Voor iedereen.